Het mondkapje heeft zijn vaste plek aan mijn binnenspiegel. Hoe dat hangt te bungelen, lijkt wel op  een nieuwe soort maandverband. Zonder vleugels weliswaar, maar met elastiekjes. Bewapend met mijn handgel, want ook niet lag nog in de auto, en mondkapje loop ik terug. Ik weet niet hoe het kan, maar ineens staat er een rij voor de deur. Met de koffie service van de Jumbo, terwijl je wacht, gaat het sneller. Maar ik neem geen koffie, want mondkapjes met elastiekjes houden niet van op en af doen. Negen van de tien keer schieten de elastiekjes los. Dus ik bedank  vriendelijk voor de service.

Binnen is het druk, niet alleen druk met karretjes, maar ook druk IN de karretjes.

Ik denk dat de online lessen collectief besloten hebben om  rond 14 uur te stoppen en daarna massaal er even lekker op uit te gaan naar de Jumbo Foodmarkt.

Hoeveel kids kun je aan een karretje hebben hangen…

Eentje links en eentje rechts. Dan nog een kind voorop de kar, die er steeds op en af springt én niet te vergeten op de enige plek wáár de kinderen horen, in het uitklap stoeltje, zit er ook nog eentje.

Hebben gezinnen tegenwoordig allemaal minimaal 3 kinderen? Of helpen ouders elkaar bij het  opvangen van elkaars koters? Van wie ze ook allemaal zijn, het is het duidelijk dat er geen speeltuin, kinderboerderij of iets van een Balorig open is.

Boodschappen doen is sowieso niet mijn favoriete bezigheid omdat ik vaak mijn briefje thuis op tafel laat liggen. Dan is het hard werken om alles te kopen wat nodig is. Waarom mij dat gebeurt, geen idee, maar irritant is het wel. De tip, zet het in je telefoon, gaat bij mij niet op. Die heb ik voor andere dingen nodig tijdens het boodschappen doen.

Ik vervolg mijn weg door de gang paden. Ik loop in mijn hoofd al mijn rituelen na. 

Mijn ontbijt? Mijn lunch? Wat ik eet ik vandaag? Wie eet er eindelijk allemaal mee? Shit, dat weet ik niet. Even appen tussendoor.

De vaatwas tabletten waren die nou op? Of waren dat de vuilniszakken? Op? Hondenvoer is op. Speciaal hondenvoer dat alleen bij de dierenwinkel te krijgen is, omdat hij anders niet kan kakken. Ik pak weer mijn telefoon. Nu om mijn vriend te appen. Of hij even langs de dierenwinkel wil. Natuurlijk zegt hij ja. Waarschijnlijk is mijn vraag zo kort en krachtig dat hij geen nee durft te  zeggen.

Ondertussen zie ik naast mij van alles in een wagen gegooid worden. Vaders is duidelijk klaar met zijn middag dienst. (Ik hoor namelijk dat ouders diensten draaien sinds het thuislessen) Vriendelijk met een  zwaar geïrriteerde ondertoon vraagt hij aan zoonlief : Berendje, stond dat wel op het lijstje van mama? Ik begrijp zijn vraag niet, volgens mij is dat kind 3, anders past ie niet in het stoeltje. Berendje snapt de vraag ook niet en begint te krijsen.

Ik ben afgeleid, ik ga maar naar de kassa. Het wordt vanavond thuisbezorgen.nl