Voor de 18 de keer in 48 jaar ga ik verhuizen. Dan zou je toch denken dat het allemaal ondertussen vlekkeloos moet verlopen. In principe kan ik zeggen, dat doet het ook. Alles waar ik zelf invloed op heb loopt vlekkeloos. Het is meestal een ander die roet in het eten gooit.

Die iemand is in dit geval Ikea. Het begint al bij de namen van de kasten, bedden en ander meubilair. Het feit dat je dat niet kan uitspreken en het dus niet makkelijk te onthouden is, creëert een probleem bij de stellingkasten. Gelukkig komt dát probleem pas als laatste. Als je al anderhalf uur gezworven hebt door het Zweedse walhalla.

Ik kom Ikea binnen, ga op de roltrap staan die over de ballenbak zijn weg vindt. De geluiden van de gillende kinderen werken al lichtelijk op mijn zenuwen. Niet dat ik geen kindervriend ben, maar als ze slapen zijn ze natuurlijk op hun best. De pijlen volgen met een klein potloodje, papieren liniaal en gele Ikea leentas in de hand lijkt ideaal. Behalve als de dagjes mensen alles, maar ook alles willen voelen, zien en ruiken. Dat houdt op en mijn tijd is kostbaar. Ik gok dan de naam, wat ik denk te lezen op het kaartje dat aan een meubelstuk hangt. Ik schrijf het, met ondertussen een stomp potloodje, op een papiertje. Deze prop ik in mijn zak als ik bij mijn tussenstop ben aangekomen. Deze stop is bijna verplicht, nadat mijn reis langer duurt dan gehoopt. Ik ga  aan de Zweedse ballen. Mét een gratis navul koffie. Ik kan er weer tegen aan, de laatste meters afleggen.

Na alles te hebben opgeschreven en de kleine accessoires in mijn gele leentas te hebben gestopt (let op geel is lenen, blauw is kopen) is eindelijk het einde in zicht. Ja ja, de eerder genoemde stellingkasten. Je weet wel waar je je spullen zelf kunt pakken. Ik kan mijn handschrift niet meer lezen. Was het nou stelling 5 of 6. Was het nou de Billy of Silly ?

Misschien een keer een vakantie naar Zweden boeken om over mijn trauma heen te komen.