“ Een afspraak voor een vaccinatie is zo gemaakt. Twee minuten, online, invullen en klaar.”

Na een grondige zoektocht naar mijn DIgiD inlog, haal ik eerst drie keer rustig adem. Met een snel kloppende ader in mijn hals weet ik namelijk zeker dat stap twee,  geen twee minuten duurt. Koffie erbij. En ontspannen ga ik weer verder.

Ik ga naar de website  Coronavaccinatie of hoe de site uiteindelijk ook mag heten. Er zijn verschillende varianten en van de ene link naar de andere kom je vervolgens steeds weer bij dezelfde vragenlijst met dezelfde info en hetzelfde inlogsysteem. Dat weet ik ondertussen want bij de postcode flikkert dat systeem mij er de elke keer uit.

Ik type steeds harder mijn postcode in. Met hoofdletters, zonder spaties, alle combi’s die mogelijk zijn. Na 8 pogingen bel ik de GGD, een beller is sneller.

“Mevrouw, ik weet niets van een storing maar ik verbind u wel even door”

Dat zij niets weet van een storing baart mij zorgen. En de verbinding die ze vervolgens verbreekt nog meer. Mijn laatste koude slok koffie kieper ik naar binnen, klap de beker op tafel om vervolgens weer naar de GGD te bellen. De meneer die ik nu aan de lijn krijg, kan er ook niets aan doen. Dus vriendelijk blijven lukt mij aardig. Hij verbindt mij door. Het lukt. De wachtrij is meer dan 10 minuten. Dat is nooit minder dan ze beloven. Ik haat wachten. Vervolgens héb ik iemand aan de lijn die mij vertelt dat ik bij de verkeerde afdeling zit. Ze vraagt of ze mij kan doorverbinden. Ik zeg onvriendelijk nee, en druk haar weg.

Ik ga nog 1x naar de website van de GGD en vul een automatisch formulier in. Met mijn klacht en hulpvraag. Mijn kookpunt is bereikt. Nog geen 2 minuten later, het kan dus, ontvang ik een vriendelijk mailtje terug van de GGD. Wat ik van de GGD vond of het gesprek goed verlopen is en nog meer wat geen betrekking heeft op mijn mail.

Ik heb toch al Corona gehad. Ik overweeg serieus om mij niet te laten inenten.

In de vrienden app doe ik mijn beklag. Een verlossend antwoord, “ probeer het eens op je laptop ipv je telefoon. Mijn dank aan Dennis is groot. Dit had ik ook zelf kunnen bedenken.

Binnen twee minuten heb ik een afspraak gemaakt. Alles wordt bevestigt via sms en mail. Per post krijg ik een brief met de officiële uitnodiging. Die mee MOET mee naar mijn afspraak. Ik zie de volgende uitdaging. Mijn vader is op vakantie, en de brief komt daar. Hij woont  bijna 2 uur rijden bij mij vandaan. De buuf van mijn vader zal er voor zorgdragen dat ze de brief naar mijn huis stuurt. Ik heb 2 dagen speling. De mantra ” De postbode vindt mij aardig ”  heeft geholpen. Op de dag van de vaccinatie is de brief binnen.

Met alle papieren in mijn tas, ga ik naar Purmerend. Het loopt gestroomlijnd bij Sporthal de Beuk. Top geregeld. Binnen 2 minuten zit ik op het stoeltje bij een mevrouw. Ondertussen stroopt ze mijn rechter mouw op. Door alle indrukken, vergeet ik dat ik rechts ben. Te laat, hij zit er al in.

Ze trekt de naald eruit. Ik haal rustig adem, open mijn ogen en zie haar paniek. Een fontein van bloed spuit uit het minuscule gaatje.
“Dit gebeurt niet vaak mevrouw”. Gelukkig is het geen slagader. Met mijn vinger op de pleister, extra watje in mijn hand en mijn witte truitje met bloed vlekken ga ik weer een wachtrij in. Dit keer 15 minuten (die weet ik zeker) Ik kijk uit naar mijn tweede prik.